ขอบคุณทุกคนมากๆนะคะ ไอโฟนสำหรับเรามันไม่ได้เป็นแค่โทรศัพท์ แต่มันเป็นเครื่องมือสื่อสารทุกๆทางที่จิ๋วใช้ติดต่องานของรายการ งานส่วนตัว ติดต่อเพื่อน พ่อแม่ พี่ๆ และแฟนคลับทุกๆคน ตลอดจนเป็นเครื่องมือที่ช่วยให้จิ๋วเก็บความทรงจำดีๆหลายๆอย่างในทุกที่ไม่ว่าเราจะเดินทางไปที่ไหน หรือแม้แต่เป็นสิ่งที่ทำให้จิ๋วยิ้มได้ในเวลาที่เศร้าหรือท้อใจคนเดียว ก็จะฟังเพลงที่ชอบ ดูรูปของแม่ หรือเข้ามาอ่านเฟซบุ้คที่เพื่อนๆน้องๆเข้ามาคุยด้วย หลายๆอย่างที่ดีๆจิ๋วเซฟเป็นรูปภาพไว้...เพราะมันเป็นกำลังใจในแบบที่สร้างเองไม่ได้
ทุกครั้งที่จิ๋วเก็บของได้ เก็บโทรศัพท์ได้ จิ๋วไม่เคยเก็บมาเป็นของตัวเอง และคืนให้เจ้าของทุกๆครั้ง เพราะเข้าใจ..ว่ามันเป็นของมีค่าทางด้านจิตใจมากแค่ไหน ..เพราะเข้าใจ
แต่เมื่อเจอกับตัวเองแล้ว ในวันที่จิ๋วเลินเล่อ สับเพล่า ลืมไว้ในห้องน้ำ.. มีคนเก็บของเราไปโดยไม่คืน ไม่ติดต่อ ปิดเครื่องหนี ..ก็ทำให้รู้สึกเสียใจอย่างบอกไม่ถูก เพราะไม่เคยที่จะทำหาย และไม่คิดว่าคนที่เก็บไปจะไม่คืน เพราะถ้าเปิดดูแล้ว เธอ!คนนั้น จะเข้าใจว่า..สิ่งนั้นสำคัญกับจิ๋วมากเพียงใด..
จึงได้แต่หวังว่า..จะมีสักวันหนึ่ง ที่เธอคนนั้นจะได้รับความเสียใจมากกว่าที่จิ๋วรู้สึกในวันนี้หลายสิบเท่า
จนคิดได้สักทีว่า..ไม่ควร! ไม่ควรฉวยโอกาสกับสิ่งที่ไม่ใช่ของตน
รู้สึกสักทีว่า..วันนั้นไม่น่าทำแบบนั้นเลย เพราะวันนั้น เราจึงต้องพบกับสิ่งเลวร้ายแบบนี้
หรือแม้แต่สำนึกว่า...ฉันรู้แล้วว่าเวรกรรมมันเป็นอย่างไร
ขอแค่เธอคนนั้นเข้าใจและไม่ไปทำกับใครแบบนี้อีก พอ..
..สิ่งที่ไม่ใช่ของเรา มันก็ไม่ใช่ของเรา หากเราฝืนที่จะโขมยมาเป็นเจ้าของ สักวันนึงเราก็ต้องสูญเสียสิ่งที่รักไป ไม่ต่างกับวันนี้ที่เราโขมยมาครอบครอง..
ถ้าสำนึกดี สังคมก็ดี ชีวิตก็จะดี จิ๋วเชื่อแบบนั้นจริงๆ...